Homeopathie kent een lange geschiedenis van verschillende manieren waarop de similia-regel werd toegepast. Vaak ontstonden er heftige discussies over de richting waarin de homeopathie zich zou moeten ontwikkelen; dit gebeurde al tijdens het leven van Hahnemann. Sommigen zochten een vorm die zoveel mogelijk aansloot bij de reguliere diagnose van de patiënt; hieruit ontstond de klinische homeopathie. Anderen vonden de homeopathie en vooral de geneesmiddelkeus, te omslachtig en zochten naar vereenvoudiging. Zo ontstonden homeopathische complexmiddelen, op de markt gebracht door fabrikanten van homeopathische geneesmiddelen. Volgers van Hahnemann vonden dat de principes van de homeopathie op deze manier steeds meer verwaterde. Zij bleven zich verzetten tegen deze ontwikkelingen, hetgeen resulteerde in een herwaardering van de oorspronkelijke principes van de homeopathie. De richting die hieruit voortvloeide, wordt meestal aangeduid als de “klassieke” homeopathie.
