De term miasma is een door Hahnemann geïntroduceerde term voor beschrijven van de oorzaak van chronische ziekten. Hij omschrijft een miasma als een chronische predispositie tot het ontwikkelen van chronische ziekten door het niet goed doorgemaakt hebben van een infectie. Vooral het onderdrukken van de primaire infectie met sterke niet-passende medicatie zou tot dit fenomeen leiden. Hahnemann noemde drie miasma’s, de psora (een onderdrukte chronisch jeukende huidziekte), de sycose (onderdrukte gonorroe) en de syfilis (onderdrukte syfilis). Deze drie miasma’s zouden de basis vormen van al het chronisch lijden en overerfbaar zijn. De miasmaleer van Hahnemann bleef omstreden, ook binnen de kringen van de homeopathie.Echter dat een infectie een langdurige ontregeling kan geven en tot chronische ziekte kan leiden, was een revolutionaire gedachte.
Zie website: miasmaleer
